یومیه نویسی و یادداشت بر وقایع و ریپورت در عهد قدیم، همانی است که امروز به روزنامه می شناسیمش. این عصر اما، به ثانیه و کمتر، می توان لحظه نویسی ها رو مرور کرد و جهان و وقایع اش را ریپورت خوانی کرد که با همان آهنگ، دقت بیشتر هم می خواهد. وقایع نویسی تورین، هفت، سی روزی است که آغاز شده است و به هفته قناعت کرده است و امید روز-نویسی دارد به آینده. بضاعت قلمِ نشرش به توان و زمان جویندگان دانشش است و خلاقیت و ابتکارشان. همرهانش می روند و می آیند به درس، به کار، به مشغله، به معیشت، به نقد، به تقویتش، به دغدغه، به مسوولیت ... . آنچه می بایست جریانش کم و بیش شود و قطع نشود، این وقایع نامه تورین است. رمزش به پایه و اساسش است و به یاران هر دوره ی کوتاه و بلندش. ریشه دوانده و توشه می خواهد برای رشد. قلم بر دست و نگارش واقعه ای یومیه و ریپورت آن، نخست گامِ این رشد است. یکی از تورین گردیهایش می گوید و دیگری از روزی سخت که بر او گذشته است و دیگری از دلتنگی و امید و آن یکی از علوم و فنون. می نگارد آن یکی از ایران و یکی هم از خاطراتش. یکی هنر دان است و دوست دار فرهنگ و دیگری فیلم و موسیقی. شعر می سراید آن دیگری و دیگرانی ثبت می کنند لحظه ها را به تصویر... قلم بر دست و نگارش واقعه ای یومیه و ریپورت آن، نخست گامِ این رشد است.
