نقد سازنده
تصور کنیم:
کودکی با شتاب از پله های ساختمان پایین می دود و ناگهان در اثر یک غفلت به
شدت با زمین برخورد می کند. صدای گریه های بی امان او مادر را سراسیمه به آنجا می
کشاند. مادر ابتدا فرزندش را در آغوش می کشد و او
را نوازش می کند تا فرزندش احساس امنیت کند و سپس با دقت اعضای بدن او را
وارسی می کند. خوشبختانه کودک دچار آسیب جدی نشده و فقط چند خراش سطحی روی بدن او
نمایان است. لبخندی بر چهره مادر می نشیند و با کودک سخن می گوید. با استفاده از زیباترین
کلمات خطرات ناشی از تکرار این حادثه را یادآور می شود و نحوه ی صحیح پایین رفتن
از پله ها را به او می آموزد.
برای تک تکمان اتفاقاتی نظیر آنچه ذکر شد روی داده و یادآوری این تصاویر
ناخودآگاه چهره ی زیبای مادرانمان را در ذهنترسیم می کند. براستی
آیا این اولین ! زیباترین و کامل ترین تجربه ی ما در طول زندگی از مفهوم نقد
سازنده نیست؟
به یاد داشته باشیم:
سازنده ترین نقدها زمانی شکل می گیرند که
هدف اصلاح یک غفلت باشد.
ادب و احترام در تمامی مراحل نقد مراعات گردد.
موضوع نقد مورد مطالعه و بررسی دقیق قرار گرفته باشد.
برای جلوگیری از تکرار اشتباه راهکاری منطقی ارائه گردد.
