در سوم ژانویه 1889 در میدان شهر تورینو ناگهان بازوان را دور گردن اسب پیری که به گاری بسته شده است حلقه میکند و غوغایی به راه می اندازد ؛ سرانجام او را به منزل می برند . نخست مادر و سپس خواهر نیچه نظارت و پرستاری از او را بر عهده میگیرند. نیچه دوازده سال همچنان نرم و آرام مانند کودکان و ناتوان از هرگونه فکر منسجم بر لبه هستی به زندگی ادامه می دهد و در روز بیست و پنجم اوت سال 1900 چشم از جهان فرو می بندد. هرآنچه در اسب تورین دیده می شود یک نمای واحد است که به یاری آمباینس به هم پیوند می خورند ولی در کل سکوت سوژه ها یک تصویر کاملا انتزاعی را به تماشاگر اراِیه می دهد , تکرار مکرر صحنه ها ساختار دهنده ژست ها می باشد که در آن تماشاگر با یک سری گسست مواجه می شود که در واقع به مثابه نقطه بحرانی است , یکی گفتگویی که بین پدر و دوستش رد و بدل می شود که به یاری مثال های اغراق شده اش ما را به سوی این باور می کشاند که مساله منحصرا مساله ای مربوط به ایدلوژی الهی است و دیگری صحنه ورود کولی هاست که با دیالوگ های خود ارزش افزوده ای بر تصویر بار می کنند. آنچه در این فیلم نمود دارد یک حالت ناتوانی است , ناتوانی در خواندن , ناتوانی در معاشرت کردن و دردی مداوم در پدر که می توان
به خود نیچه در واپسین سالهای زندگیش بسط داد که حال خود را چنین شرح می داد : دردی مداوم که بر سر و چشم چنگ می اندازد , واین احساس سراپا فلج بودن . نبض بسیط و کند روزمره و هم چنین زندگی راکد و تهی از هیجان , سوژه هایی که همگی گرفتار ملال هستند و در قبال رفتار و افکارشان سرسخت و انعطاف ناپذیرند و سکانس هایی که نوعی ولنگاری مستقر و تثبیت شده را نمایان می کنند تلقی سینمای بلاتار در مقام هنر تصاویر و نوعی توهم است , توهم شنیداری ) موسیقی متن ( و دیداری . آن چه در این فیلم اولویت ندارد آوای صدای انسانی است , ولی سرشار از گزاره هایی که نگاه بیننده راجهت و ساختار می دهد , از کار افتادگی اسب و هم چنین خشک شدن چاه بعد از ورود کولی ها و کوچ کردن پدر و دختر , ولی نهایتا شاهد بازگشت بی ثمر آنها به همان نقطه ی ایستای آغاز داستان هستیم . آنچه می توان از این فیلم فهمید این است که نفرینی که تا به حال گریبان گیر بشر بوده که نه به معنای رنج بردن که به معنای بی معنایی رنج بوده .
فصلنامه ارغنون نظریه فیلم شماره بیست و سه
نیچه ژیل رلوز ترجمه : پرویز همایون پور
نیچه ج.پ.استرن ترجمه : عزت الله فولاد وند
فصلنامه سینما و ادبیات شماره سی و سوم
