تصویر اسطوره ی شعر زمان ما به ضرب قلم عشقی رنگ خورده است که اسطوره ی نویی از عشق می سازد; عشقی زاینده و مداوم، نه شکست خورده ودراماتیک بلکه به ثمر رسیده و واقعی و جاری. آیدا سرکیسیان درباره ی شروع رابطه اش با شاملو می گوید: ما فقط نگاه هایمان به هم گره خورد، یک لحظه بود همدیگر را دیدیم و همه چیز تمام شد ، شاملو اما با زیرکی تصحیح می کند همه چیز “ شروع شد “.
... در تاریکی چشمانت را یافتم
و شبم پر ستاره شد ...
این عشق شاملو را چنان دگرگون می کند که در خود “انسانی را میابد که هرگز نبوده است“. شعر او رنگ و جانی تازه میابد. ضیاء موحد منتقد ادبی می گوید: حافظ تصویرگر عشق آسمانی است و شاملو تصویرگر عشق زمینی (البته شاملو درباره حافظ تحلیل دیگری دارد). بارها از آیدا خواسته اند این عشق را توصیف کند، عشقی که برای زمانه ی ما بس دست نیافتنی و گنج واره است .او در یکی از مصاحبه هایش می گوید : یک رابطه فراتر و عمیق تر می تواند بین دو انسان شکل بگیرد که آنرا می گوییم “ دوستی عمیق “ که یک حس مشترک است ، حسی که به زبان نمی آید هر آنچه در تو می گذرد او درمیابد ، هرآنچه دلخواه توست او انجام می دهد، می شنود، می خواند....و متقابلا ، انگار سویدای جانت را می داند.... به ظریف ترین نکات این رابطه ی رازگونه توجه نشان می دهد ; دوستان زیادی داریم، تنها با اوست که این رابطه برقرار می شود. اما این عشق در شعر شاعر چه جایی دارد. شاملو می گوید تمام شاعرانی که از عشق صحبت کرده اند و نمی دانیم این عشق کیست در واقع عشق شان غایب است برای من آیدا در صحنه است ...
“در آخرین فرصت آنچه می توانستم گفته باشم گفته ام آیا ؟“
