کمتر کسی است که این جمله را بشنود و لبخندی به لب نیاورد ; ناصر تقوایی مجموعه تلویزیونی کمدی “دایی جان ناپلئون “ را بر اساس رمانی به همین نام از ایرج پزشکراد در سال 1354 ساخت ; زمانی که خیلی از بینندگان امروز آن حتی به دنیا نیامده بودند. با وجودی که مجموعه های تلویزیونی معمولا تاریخ مصرف دارند طنز اجتماعی جذاب تقوایی هنوز بینندگانی از میان متولدین دهه های شصت و هفتاد دارد و به جرأت یکی از موفق ترین و ماندگارترین مجموعه های تلویزیون ایران است. ناصر تقوایی فعالیت سینمایی خود را در سال 1344 با فیلم مستند خشت و آیینه ساخته ابراهیم گلستان آغاز کرد و در سال 1349 با اولین فیلم خود به “ نام آرامش در حضور دیگران “بر اساس نوشته غلامحسین ساعدی نام خود را به عنوان فیلمسازی مطرح در سینمای ایران به ثبت رساند. پس از انقلاب با حضورموفق خود در جشنواره فجر با فیلم “ ناخدا خورشید “ (1367) بر اساس رمان” داشتن و نداشتن “ همینگوی بازگشت خود را به دنیای سینما اعلام کرد. از دیگر فیلم های او میتوان به صادق کرده (1352) نفرین (1353) ای ایران(1375) و کاغذ بی خط (1380) اشاره کرد. او تعداد زیادی فیلم کوتاه و دو فیلم نیمه تمام “رومی و زنگی” و “چای تلخ” را نیز در کارنامه دارد. او فارغ التحصیل زبان و ادبیات فارسی است و سینما و عکاسی را بصورت تجربی آموخت و امروز دغدغه شخصی اش آموزش نظام مند و تخصصی سینما و ثبت تاریخ شفاهی سینماست.
این هفته مصادف با 19 تیرماه سالروز تولدش مجالی بود برای یاد کردن از فیلمساز برجسته ای که به اعتقاد بسیاری هیچگاه برای نان فیلم نساخت.
